Ik (16) denk te veel na
Beste Ursula,
Ik heb er al een tijdje over nagedacht om iets te plaatsen, maar ik zat met de gedachte dat het misschien raar zou zijn omdat meisjes van 16 misschien wel helemaal met dit soort dingen bezig zijn. Eerst zal ik wat over mezelf vertellen. Ik ben dus een meisje van 16 jaar. Ik kom uit een fijn gezin en ben op een fijne manier opgegroeid in een rustig dorpje. Ik zit nu in 5 havo, mijn examenjaar. Ik moet kiezen wat ik wil gaan doen als vervolgstudie. Verder heb ik een leuk baantje op zaterdag, fijne vrienden, een paar echt goede (op een hand te tellen) en een ontzettend lieve vriend waar ik gek op ben.
Aan mijn situatie is dus eigenlijk niets op te merken, eerder aan mijzelf. Ik heb al een tijd (een jaar of langer) last van het feit dat ik zoveel pieker en maal. De puberteit zal je vast denken, het proces van volwassenwording zoals mijn moeder het beschrijft. Ik denk dus inderdaad over van alles na wat op zich niet erg is. Alleen kan het soms een beetje doorslaan, dan kan ik mezelf geen halt toe roepen. Ik maak het zelf alleen maar erger en heb het gevoel dat ik in een vicieuze cirkel zit.
Ik denk na over vrienden (vergelijk mezelf). Hoe de toekomst zal gaan. Waarom ik die stomme opmerking nou maakte. Waarom mijn beste vriendin zo makkelijk en nuchter kan denken. Dat ik me minder voel naast een vriend die ontzettend getalenteerd is. Waarom ik nou niet gewoon mijn huiswerk maak en dat ik dingen zo uitstel. Ik kijk veel naar andere mensen en ik trek me dingen best snel aan.
Je moet weten dat dit niet doorgaans zo is, want ik heb ook weken of dagen totaal geen last hiervan, dan ga ik gewoon door. Maar er zijn perioden dat het telkens weer terug komt.. als er bijvoorbeeld iets is dat niet naar mijn zin gaat. Bijvoorbeeld het feit dat ik me vriendschappelijke plagerijtjes zo aantrek, of wanneer ik eventjes niks te zeggen heb.
Het gekke is dat ik dondersgoed weet wat ik aan mezelf heb en dat dit soort dingen helemaal niet erg zijn. Ik ben vaak vrolijk, gek, en niet verlegen, al weet ik niet goed hoe ik soms weerwoord moet geven op kleine plagerijtjes. Ik heb ook al tientallen psychologie bladen doorgespit, en ook andere informatiebronnen om te kijken hoe je het beste in het leven kan staan. Wat je blijer maakt etc.
Ik houd me er zoveel mee bezig. Ik wil juist me gewoon focussen op mijn leven, en niet op hoé ik mijn leven leef. Afleiding zoeken, je hoofd ergens anders toe zetten, dat heb ik al vaak geprobeerd en het lukt dan ook wel… maar het komt maar terug! Ik voel me er kwetsbaar door, en ik krijg dan een gespannen gevoel in mijn buik, zelfs al ben ik niet bij anderen. Door dit nadenkerige gedoe ben ik ook niet bij het heden.
Hoe kan ik me rustiger, meer relaxt voelen en hoe voorkom ik telkens dat terugkerende niet-stoppende denken over dingen waar ik niet tevreden mee ben? Hoe sta ik zekerder van mezelf in het leven? Ik ben een positief persoon maar ik heb soms zulke stemmingen. Hopelijk kunt u mij wat tips geven. Ik wil het graag doorbreken waar ik al zolang mee bezig ben.
Liefs,
een denkertje van 16