Ik (16) heb een fijn leven – maar pieker me toch suf
Ik zat er al een tijd tegenaan te hikken om deze vraag te stellen. Omdat ik me afvraag of het raar is dat ik hiermee bezig ben, als 16-jarig meisje.
Eerst even iets over mezelf. Ik kom uit een fijn gezin, en had een fijne jeugd in een rustig dorpje. Ik zit nu in 5 havo, mijn examenjaar – het jaar waarin ik een vervolgstudie moet kiezen. Verder heb ik een leuk baantje op zaterdag, fijne vrienden (ook een paar echt goede vrienden), en een ontzettend lieve vriend op wie ik gek ben.
Maar desondanks piekel en maal ik zoveel. Je denkt vast dat het ligt aan de puberteit. ‘Het proces van volwassenwording’ zoals mijn moeder het beschrijft. Ik denk dus inderdaad over van alles na. Op zich niet erg, alleen kan het soms doorslaan. Ik kan mezelf dan geen halt toe roepen, en ga alleen maar meer piekeren. Ik vergelijk mezelf dan met vrienden, pieker over de toekomst, over waarom ik die stomme opmerking nou maakte. Waarom mijn beste vriendin zo makkelijk en nuchter kan denken. Waarom ik nou niet gewoon mijn huiswerk maak maar dingen zo uitstel. Ik vergelijk mezelf veel met andere mensen en ik trek me dingen best snel aan.
Sommige dagen of weken heb ik trouwens helemaal geen last van gepieker. Er zijn dus ook periodes van minder nadenken. Maar er zijn ook perioden waarin het telkens weer terug komt. Als er bijvoorbeeld iets niet naar mijn zin gaat – als ik bijvoorbeeld even niet weet wat ik moet zeggen.
Het gekke is dat ik dondersgoed weet wat ik aan mezelf heb en dat dit soort dingen helemaal niet erg zijn. Ik ben vaak vrolijk, gek, en niet verlegen. Ik heb research gedaan via tijdschriften en andere bronnen, over hoe je het beste in het leven kan staan. Wat je blijer maakt etc. Ik houd me er zóveel mee bezig, terwijl ik gewoon wil leven, in plaats van alleen maar letten op hoe ik leef.
Hoe kan ik minder nadenken en me meer relaxed voelen? Hoe sta ik meer zelfverzekerd in het leven?