Nu zeggen we steeds vaker: ‘Ik wil eigenlijk … (op zangles, meer wandelen, meer lezen: vul maar in), maar ik heb geen tijd.’ Vrienden spreken elkaar minder dan ze willen en gezinsleden brengen te weinig tijd met elkaar door. Te druk. Met alles wat er te doen is, zijn we geneigd onze levens overvol te proppen. En al die dingen vinden we echt leuk of belangrijk, dus het is moeilijk om activiteiten te schrappen.
Dat probleem ken ik zelf ook. Ik heb een baan aan de universiteit en daarnaast wil ik lezingen geven, en columns en boeken schrijven. Allemaal leuk en belangrijk. Als zich iemand meldt met een onderzoeksidee of een verzoek voor een lezing, denk ik bijna altijd: ha leuk, interessant. En dan is mijn eerste reactie dat ik meedoe. Het zou raar zijn om nee te zeggen tegen iets waar je zin in hebt.
Toch heb ik vaak gedacht: bah, wat een vervelend volle week is dit, van het een naar het ander rennen, nergens een rustpunt. Al mijn bezigheden op zichzelf zijn dan leuk en interessant, maar het totaal is helemaal niet fijn. Ik raak daardoor mijn balans en mijn inspiratie kwijt.
Een paar jaar geleden heb ik een besluit genomen: ik wil niet meer zulke overvolle weken hebben. Daarom geef ik nog maar één lezing per maand. Als er al een boeking staat en er komt voor die maand nog een verzoek, hoe aantrekkelijk of interessant ook, dan is het antwoord nee – die maand is al ‘vol’. En geen gesjoemel, dus niet: ja maar er zitten bijna vier weken tussen. Nee. Soms is dat heel jammer, als ik iets moet afslaan wat ik graag had willen doen. Maar dit zijn de regels en ik hou me eraan. Dat offer moet ik brengen om mijn werkweken als geheel prettig en inspirerend te houden.
Je ziet dat alleen wanneer je voldoende uitzoomt en de hele week of maand bekijkt, in plaats van de losse activiteiten. Dit is pro-actief time-management, in plaats van reactief. Reactief betekent dat je per gebeurtenis een weging maakt hoe leuk en belangrijk je het vindt en hoe goed het in de agenda past. Je reageert dan op wat zich aandient. Pro-actief wil zeggen dat je zelf een overkoepelend regime instelt, op basis van vragen als: hoe vaak per week of maand wil ik dit type activiteit doen, hoe wil ik dat mijn leven eruitziet?
Je bedenkt de overkoepelende regels en daarna moet je een strenge ouder voor jezelf zijn. Het kind zegt soms: ‘Ah toe, ik wil het zo graag’, maar de ouder zegt: ‘Nee, dit zijn de regels’. Dat levert je iets veel belangrijkers op: je hebt weer het gevoel dat het jouw tijd is, en jouw leven.
