Weg van alle prikkels tijdens een HSP retraite

Het is vrijdagmiddag en de zon schijnt in de mooi aangelegde tuin met uitzicht over de uitgestrekte Zeeuwse velden. Het fonteintje klatert, de vogels fluiten. Alles straalt een lome rust uit. In schril contrast met die serene omgeving staan de vermoeide, overprikkelde gezichten van de mensen die hier langzaam binnendruppelen. Die twijfelend rondkijken of ze naast andere deelnemers zullen gaan zitten voor een beleefd kennismakingspraatje, maar eigenlijk liever een afgezonderd plekje willen zoeken om bij te komen van de verkeersdrukte op weg naar Schouwen-Duiveland.

Een van die overprikkelde gezichten is het mijne. Het laatste uur van mijn busreis zat ik tussen luid kletsende mensen, en ik snak naar wat rust en stilte. Met een kopje thee plof ik eerst een halfuurtje op een afgelegen ligstoel bij het zwembad. Ik ben op een weekendretreat voor hoogsensitieve personen.

De geur van nagellak

Vaak wordt hooggevoeligheid niet goed herkend – ook niet door HSP’s zelf. Een miemelaar, zo heb ik me vooral veel gevoeld. Snel last van geluiden, van tikkende pennen tijdens een vergadering, van boemboem-muziek van buren en van pratende collega’s terwijl ik een artikel probeer te schrijven. Geuren van nagellak, openhaarden en parfums krijg ik maar niet uit mijn neus. Een feestje of een middagje winkelen is leuk, maar het wordt me ook snel te veel en dan moet ik naar huis. Het journaal kijk ik liever niet, want over onthoofdingen en vliegtuigrampen kan ik dagen lopen piekeren. Koffie kan ik alleen in de ochtend drinken en dan hoogstens twee kopjes, anders word ik hyperalert. Ik heb veel slaap nodig, en veel tijd voor mezelf. En zo gaat mijn gebruiksaanwijzing maar door, het resultaat van een leven lang voelen wat goed aankomt en wat niet.

Susan Marletta Hart studeerde psychologie en gezondheidswetenschappen en is shiatsu-therapeut