Beste Bart,
Mijn kleinzoon van 16 is hevig aan het puberen. Zijn studie lijdt er zelfs onder. Ik vind het moeilijk om te zien hoe mijn dochter en haar partner met het gedrag van hun zoon worstelen. Mijn vraag is: wat is de juiste manier voor mij om hiermee om te gaan? Moet ik mij als oma mij hiermee bemoeien, of de boel gewoon de boel laten?
Met vriendelijke groet,
Lies
Beste Lies,
Je vraagt je af hoe je met deze situatie om kunt gaan. Mijn expertise is vooral gericht op hóe je dingen kunt zeggen, en niet zozeer gericht op opvoedkundige kwesties. Maar als ex-puber zeg ik: blijf vooral die ‘neutrale’ oma. Daardoor voelt je kleinzoon zich veilig bij je en zo kun jij dichtbij hem komen, zelfs wanneer dat zijn ouders even niet lukt. En dat is uiteindelijk voor alle partijen het beste.
Een kleine tip: een dialoog tussen vader en zoon zou je kunnen aanmoedigen. Vaders en zonen hebben vaak te weinig ‘echt’ contact met elkaar. Een opgroeiende puber heeft juist zijn vader nodig. Wellicht kun je eens voorstellen dat ze iets samen ondernemen, als mannen onder elkaar. Een boswandeling of een boottochtje bijvoorbeeld.
Ditzelfde geldt ook voor moeder en zoon. Hoewel ze misschien vaker met elkaar praten dan vader en zoon, krijgen moeder en zoon daardoor ook vaker ruzie en hebben ze meer woordenwisselingen. Wellicht helpt het als ze eens een dagje met elkaar iets leuks gaan doen. En dan gaat het om iets wat híj leuk vindt. Voetballen, naar een pretpark, naar de bioscoop? Wanneer je kleinzoon in zijn comfortzone zit durft hij wellicht opener te praten over zijn emoties thuis. Hopelijk lukt dit dan zonder strijd.
En onthoud: pubers zijn natuurlijk ook gewoon écht even pubers. Dat korte lontje waait met de jaren vast en zeker voor een groot deel wel over.
Hartelijke groet,
Bart Landstra
