De puppymethode

Nu zou hij zich wel gauw vermannen. Maar mijn truc viel in het water, want moeder kon dat niet over haar hart verkrijgen. Ze bleef hem helpen en aanmoedigen. Toen hij er uiteindelijk in zat, moest ze zelfs plotsklaps met haar kleren aan het water in, achter het bootje aan, omdat hij zo in paniek raakte dat het ding ging deinen. Zo werd het nog een leuke dag.

Ik weet niks van kinderen opvoeden, maar zou het niet hetzelfde zijn als bij honden? Als een puppy ergens bang voor is, moet je het negeren. Gewoon doorgaan met wat je doet en ‘niks aan de hand’ uitstralen. Alleen als hij geschrokken is van iets écht gevaarlijks, dan moet je hem juist uitbundig beschermen en troosten. Door alle aandacht voor zijn schrik leer je hem dat dit wel héél erg eng was.

Liefdevolle moederharten kweken watjes
Het negeren in alle andere omstandigheden is best moeilijk, want je ‘moederhart’ wil die bangerik troosten. Je moet dus keihard tegen je gevoel in gaan. Vermoedelijk is dat bij een hond nog niet zo lastig als bij je eigen kind.
Dat werd me duidelijk toen ik onlangs met mijn honden – vrolijk, nergens bang voor – op bezoek was bij een kennis met een zoontje dat bang was voor honden. Hij sprong gillend op de bank, dus we gingen even ergens anders zitten. Maar in een onbewaakt ogenblik glipte mijn boomertje weg en sprong uitgelaten bij zoonlief op schoot. Grote paniek natuurlijk, waarna zijn moeder zich uitputte in geruststellingen, en zelfs verontschuldigingen, toen hij boos zei: ‘Mama, hoe kon je dat nou doen? Je weet toch dat ik bang ben van honden!’

Na zoveel aandacht voor zijn schrik zit het er dik in dat hij daar nooit meer van geneest. Als het mijn zoon was zou dat wel anders gaan, hoor. Of niet? Als het mijn kind was, kon ik het misschien ook niet aanzien dat hij bang was, en zou ik me vast ook tergend schuldig voelen als hij zei: ‘Hoe kon je?’ Maar ja, zo kweken we met onze liefdevolle moederharten allemaal watjes die denken: als ik ga piepen, komt iemand me redden. En: als ik iets naar vind, dan hoeft het niet.

Eigenlijk zou je niet je eigen kinderen moeten opvoeden, maar die van anderen. Want bij de kinderen van een ander kun je je veel beter vermannen en tegengas geven. Dat de kinderopvang zo duur wordt biedt perspectieven: ouders kunnen in een collectief bij toerbeurt de kinderen opvangen. Dan kunnen ze elkáárs kinderen opvoeden volgens de puppymethode. Zul je zien wat een leuke onverschrokken mensen dat worden.