‘We maken een heel themanummer over bloot,’ opperde redacteur Peggy. ‘Ja! Met naakte lezers op de cover,’ viel Marloes in. ‘Dan schrijf ik dat verhaal over kwetsbaarheid,’ beloofde Peggy. ‘Ik wil weleens een piemelnaakte man zien in een blad…’ mijmerde Anne.
‘Hè jasses, daar zit ik nou echt niet op te wachten.’ ‘Mmm… een stuk over wat hersenscans blootgeven, dat lijkt me ook een goeie.’ ‘En we geven een berg prijzen weg – een mooi naaktportret bijvoorbeeld.’
‘En dan gaan we zelf ook allemaal bloot in het fotocolofon.’
Er viel een korte stilte.
U denkt natuurlijk dat de redactie van Psychologie Magazine bestaat uit evenwichtige psychologen met een uit graniet gehouwen zelfbeeld. Niets is minder waar. Dus is over geen enkel stuk in dit feestnummer zo druk gecorrespondeerd als juist over deze twee pagina’s.
Die foto, hoe bloot moest die nou precies? En die onthulling erbij, was die niet een beetje té onthullend? ‘Kom ik zo niet heel onzeker over?’ ‘Schaadt dit mijn carrière, denk je?’ ‘Ik ben toch bang dat ik een psychopaat lijk – mag ik nog iets anders verzinnen?’
Het is het eeuwige dilemma van de mens: we willen wel gezien worden, maar niet ontmaskerd. We willen wel authentiek overkomen, maar we willen niet dat iemand ziet hoe we écht zijn. We willen geen gezichtsverlies lijden – en dat maakt het zo beangstigend om ons bloot te geven.
En dat maakt dit ook zo’n dankbaar thema om nu eens echt uit te diepen. Dat doen we dus, in dit jubileumnummer dat we op het strand van Wijk aan Zee bedachten. De blote man zit erin, en het naaktportret dat u kunt winnen; de hersenscans en het stuk over kwetsbaarheid.
Alleen hoefde u niet op de cover. En laat me raden: dat vindt u vast niet erg.
