Inzicht 1: Je kunt niet blijven aankloten
‘Dat ik kinderen heb kunnen krijgen, heb ik aan mijn vader te danken. Op mijn 20ste heb ik een abortus ondergaan. Mijn relatie was net uit en een kind paste niet in mijn leven. Mijn ouders en vrienden dachten er net zo over. Maar hoewel het rationeel een nee was, was er tegelijk een fysiek verlangen om de zwangerschap te voltooien. Dat vond ik een ingrijpend gevoel. Het was raar om te merken dat er al snel allemaal lichamelijke veranderingen optraden en een bepaalde hechting in mijn lichaam plaatsvond.
Een week na de ingreep had ik opeens veel pijn, maar in het ziekenhuis stuurden ze me weer naar huis. De arts zei: “Je bent gewoon een beetje overstuur van wat er gebeurd is.” Ik voelde dat er iets anders aan de hand was, maar hij had zo’n houding van: ach meisje, niet zo hysterisch doen.
