‘Het kan me zomaar overvallen: wanneer een sirene loeit, als ik ergens toevallig prikkeldraad zie, zware voetstappen achter me hoor, of schreeuwende mannen. Het is dat gevoel van duizeligheid, van angst. Mijn maag zegt dan dat er iets volledig mis is, dat er iets verschrikkelijks staat te gebeuren.
‘Het is niet mijn schuld dat ik ben verkracht’
Gedwongen seks – één op de zes meisjes in Nederland is er weleens mee geconfronteerd. In een nie...
Lees verderIk ben 90 nu, het is al ruim zeventig jaar geleden, en nog is het er, op de meest onverwachte momenten: onderweg naar de supermarkt, tijdens het spelen met mijn achterkleinkinderen, als ik iets op het nieuws zie.
Kijkend naar het diepste beeld dat in mij zit, zie ik drie uitgeputte vrouwen in donkerkleurige, wollen jassen staan. Gearmd wachten ze in een lange rij: mijn zus Magda, onze moeder en ik, stevig tegen elkaar aan geklemd. Het is stoffig aan de poorten van Auschwitz: onze schoenen zitten onder het zand, net als de onderkanten van onze jassen. We weten niet, of willen niet weten, dat dit het laatste moment is dat we met z’n drieën samen zijn.’
