We waren altijd een dynamisch stel en reisden allebei voor ons werk. Nu kan mijn vrouw sinds anderhalf jaar niet meer werken door een chronische ziekte. Ze is altijd thuis en heeft weinig te vertellen. Dat is voor haar erg wennen, maar ook voor mij. Ik voel me soms schuldig als ik op reis ga en weer thuiskom vol verhalen. Hoe houden we onze relatie toch evenwichtig?
Het is natuurlijk lief dat je voor je vrouw wilt zorgen. Maar er zijn grenzen. Een mens kan ook te veel doorslaan in het zorgen. Je bent niet in je eentje verantwoordelijk voor het gesprek tussen jullie, noch voor het evenwicht op andere vlakken in jullie relatie.
Dat evenwicht raakt verstoord als je een poosje zorgt voor de ander. Dat gebeurt natuurlijk vaker. Ik zie in mijn praktijk bijvoorbeeld stellen die kanker of een depressie meemaken en de gevolgen voor hun relatie proberen te managen.
De gezonde partner heeft een tijd lang gezorgd voor de zieke partner en als de zieke weer opknapt, is het lastig om die rollen (van verzorger en van patiënt) weer los te laten. Je kunt het evenwicht dan alleen herstellen door niet meer in je eentje de verantwoordelijkheid te nemen.
Als je ergens mee zit, deel dat dan. Als je, zoals jij, voelt dat het gesprek niet loopt, zeg dat dan. Samen kom je er eerder uit dan alleen. En je vrouw kan je vast vertellen wat ze graag wil bespreken en wat niet.
