Column Roos Schlikker: Achilleshiel

Lewinsky kenden we tot dan alleen als de maîtresse van de machtigste man van de wereld. Haar affaire met Bill Clinton leidde bijna tot het afzetten van de Amerikaanse president. Er werden details gepubliceerd over sperma op een blauwe jurk en er was iets met een sigaar.

Opmerkelijk genoeg kleefde dit verhaal Lewinsky veel meer aan dan Clinton. Lewinsky werd verguisd, een foute vrouw genoemd, belachelijk gemaakt. Meer dan tien jaar lang leefde ze onder een steen, nergens over pratend, uit schaamte voor wat ze deed toen ze een jong meisje was.

Tot ze besloot haar pen te trekken en een vlijmscherp verhaal schreef over wat het betekent ’s werelds grootste pispaal te zijn. Haar openhartige pleidooi tegen pestgedrag leverde miljoenen lezers op.

Onlangs schreef ze een nieuw stuk waarin ze vertelt hoe het haar sindsdien is vergaan. En wie denkt dat na zo’n wederopstanding succes in het verschiet ligt, heeft het mis. Ja, ze was even op positieve wijze the talk of the town, maar desondanks bleef ze voor eeuwig besmet.

Zo erg zelfs dat haar op een dag werd gezegd dat ze niet meer hoefde te komen op een conferentie waarvoor ze was uitgenodigd. De reden? Een andere gast had laten weten er te zijn. Ene B. Clinton.

En toch, wat mij betreft trekt Lewinsky aan het langste eind. Want ik weet veel niet zeker in mijn leven, maar wel dat radicale eerlijkheid altijd wint. Dat leerde ik uit eigen ervaring.

Toen ik een paar maanden columnist was, ruim tien jaar geleden, nam ik me voor te schrijven over wat me het meest bezighield. Maar uitgerekend op de dag dat ik mijn stukje moest aanleveren bestond er maar één gedachte.

Het was de geboortedag van onze dochter die levenloos ter wereld is gekomen. Natuurlijk, zij houdt me op háár datum altijd het meest bezig. Maar moest ik dat echt aan de wereld vertellen? Een wereld vol toetsenbordridders en twittersneuneuzen? Moest ik hun mijn achilleshiel tonen?

Ja, dat moest ik. Doodsbenauwd leverde ik mijn stukje aan. Om de week daarna honderden mails te ontvangen. Van mensen die ook een kindje hebben dat het leven niet kreeg. Het leerde me een belangrijke les: als je iets durft, echt durft te vertellen vanuit jouw ik, is er vaak maar één antwoord: “Ik ook.”

Nee, natuurlijk maakte ik niet mee wat Lewinsky beleefde. Ik heb zelfs nog nooit een president ontmoet. Maar net als zij ken ik het gevoel van klein gemaakt worden. Alleen zijn. Van rauwe rouw.

En ik weet vervolgens ook hoe het is om je kleren af te kloppen en weer op te staan. Om het woord te nemen. Om het te uiten. Dat echte verhaal. Lewinsky is allang niet meer het meisje met de sigaar. Ze is een vrouw met een pen. En een enorm wapen: radicale eerlijkheid.