Brieven over loslaten: broertjes en zusjes

Lieve Brenda,

‘We hebben onze handen vol aan Job.’ Dat zei ik altijd als mensen vroegen of we nog meer kinderen hadden. In werkelijkheid had ik er dolgraag een (gezond) kind bij gehad, maar dat was ons gewoon niet gelukt. Pech.

Ik was best vaak jaloers als ik gezinnen zag waar broertjes en zusjes het gehandicapte kind op sleeptouw namen. En waar de ouders nog een tweede leven hadden naast het aangepaste bestaan tussen de rolstoelen en speciale scholen. Het leek me toch een troost.

Meegaan naar het voetbal of de eindmusical en meegroeien met een kind dat zich normaal ontwikkelde en met wie je – zoals mijn eigen ouders – op zeker moment zelfs een biertje in de kroeg kon drinken. En wie weet werd je op een dag wel oma.

Jouw Eva heeft twee jongere broertjes. Heb je dat destijds als een troost ervaren, dat er nog gezonde baby’s volgden? Heeft het voor jou iets goedgemaakt?

Ik herinner me nog goed mijn eigen frustratie na Jobs geboorte dat me zelfs een romantische kraamperiode was ontnomen. Hij lag op afstand in een ziekenhuis en thuis bleven de slingers in de kast. Ook Eva verbleef de eerste maanden van haar leven in een ziekenhuisbed.

Tegelijkertijd hoor ik van andere ouders dat het lastig is je aandacht te moeten verdelen over meer kinderen – wat dat betreft heeft Job in het paradijs geleefd. Hoe ervaar jij dat?

Kus, Annemarie

Lieve Annemarie,

Hoe heb je dat aangedurfd, is me vaak gevraagd. Opnieuw proberen een gezond kind op de wereld te zetten zonder garanties. Het was koppigheid, denk ik.

Een diep verlangen naar toch dat normale gezin, dat ik rechtvaardigde doordat er bij Eva, ondanks hard zoeken, genetisch (nog) niets afwijkends was aangetroffen. Dus moest het goed gaan. En dat ging het. Maar onbevangen werd het nooit meer.

Toen haar eerste broertje werd geboren was Eva 5 en woonde nog thuis. Ik zie nog voor me hoe ze aan zijn hoofd trok als hij aan de borst dronk.

Toen haar tweede broertje werd geboren was de situatie meer ontspannen, maar waren we uitgeput en lamgeslagen omdat het niet was gelukt haar thuis te houden. In de weekenden haalden we haar op. Dan was het inderdaad schipperen met de aandacht. En inschikken voor haar broertjes.

Ik voel de pijn in je jaloezie. De jongens zijn zeker een troost. Niet van het soort dat verdriet wegpoetst, maar van het verrijkende soort. Eerste woordjes, schoolvriendjes, liefdesverdriet, ‘het is hier geen hotel’ – ik mag het allemaal meemaken en dat is het grootst denkbare geluk.

De oudste is bijna een man, hij moest het hardst huilen toen zijn zus vorige winter een avond zoek was. De jongste heeft een vriend met gilles de la tourette. Als ik zie hoe soepel hij daarmee omgaat ben ik trots. Ook op zijn grote zus, die dat bij hem naar boven heeft gehaald.

Liefs, Brenda