Het spijt me: uw man is dood

Marjolein Verhulst (42) is de weduwe van cameraman Stan Storimans, die op 12 augustus 2008 werd gedood bij een bombardement van het Russische leger op de Georgische stad Gori. Ze hebben een dochter (14) en zoon (12).

De eerste keer dat ik na Stans dood weer bij de bakker stond, zei een vrouw tegen me: “Marjolein, je wist toch dat dit zou gaan gebeuren? Hier kon je op wachten.” Ik kwam overstuur thuis. Ja hoor, dacht ik, ik hang de vlag uit als mijn man naar een oorlogsgebied gaat. Natuurlijk hebben we hier niet op gerekend, natuurlijk kun je hier niet op wachten. Dat is gewoon onzin.

Stan zei altijd dat hij misschien wel veel meer gevaar liep bij de voetbalwedstrijden die hij filmde. Hij is een keer door supporters met flessen bier op zijn hoofd geslagen en moest toen door de me worden bevrijd. Maar toch heb ik er nooit bij stilgestaan dat hem iets kon overkomen. Stan was in mijn ogen onverwoestbaar. Terwijl hij wel een heel zwaar ongeluk heeft gehad tijdens de begrafenis van lady Di. Hij is toen frontaal, met hoge snelheid, aangereden door een vrachtwagen. Daar heeft hij lang van moeten revalideren. Maar ook toen hadden we niet het besef dat het fout had kunnen aflopen.

Als Stan langere tijd van huis was, vond ik het vervelender dat ik er alleen voor stond met de kinderen dan dat ik me echt zorgen om hem maakte. Eigenlijk ging hij al jaren niet meer naar oorlogsgebieden. En omdat de pers als neutraal wordt beschouwd wordt er in oorlogsgebied niet op ze geschoten. Dat is ook de reden dat de dood van Stan zoveel in het nieuws is geweest: het was uitzonderlijk dat dit een Nederlandse journalist overkwam.

Een van de andere slachtoffers in Gori, een journalist uit Joegoslavië, heeft het op het nippertje overleefd. Hij was zwaargewond, maar na jaren revalideren loopt hij weer op eigen kracht rond. Waarom hij wel en mijn man niet? heb ik gedacht. Maar ik weet ook dat Stan geen makkelijke man zou zijn geweest als hij blijvend gehandicapt was geraakt. Dat had ons huwelijk nooit gered.

De broer van een goede vriendin is onlangs gestorven na drie weken ziekbed. “Wij hebben afscheid kunnen nemen, jij niet,” zei ze. Maar in Stans geval was dat maar goed ook. Ik weet niet of dat zo fijn was geweest. Ten eerste had hij zich hartstikke veel zorgen gemaakt om de kinderen en mij. En ten tweede was hij zwaar onmogelijk geworden, want met de gedachte dood te gaan had hij niet kunnen leven.

De juiste dood bestaat denk ik niet, maar als het dan toch moet, dan maar zo. In het harnas, samen met zijn camera die hij zijn “derde kind” noemde.