Column Iris Droste: Scheiden of blijven?

‘Stel je voor dat we vijf jaar vooruitgaan in de tijd. Jullie zijn gescheiden, hebben beiden een eigen woning, er zijn geen financiële of praktische problemen meer. Hoe voelt het als je daaraan denkt?’

Ze ademt uit, haar schouders zakken iets naar beneden, ik zie daar haar blauwe ogen glanzen. ‘Opgelucht, vrij.’

Ik knik, wijs naar de deur. ‘Stel je voor dat als je door die deur stapt, je daar bent. Wat staat er dan nu nog tussen jou en die deur in? Wat staat er in de weg om daar te komen?’

Olivia kijkt naar de deur, alsof die het antwoord gaat geven.

‘Wat gebeurt er nu?’

‘Ja, de kinderen.’

‘Stel je voor dat de kinderen heel blij zijn als jullie uit elkaar gaan en het alleen maar heel erg leuk zouden vinden.’

Ze heeft haar haar in een strakke middenscheiding. Ze zit kaarsrecht, haar handen liggen op haar schoot. ‘Gescheiden ouders, ja…’

‘Vind je daar iets van, als mensen gaan scheiden?’

‘Nee, nee, natuurlijk niet. Ik vind dat mensen mogen scheiden.’

‘Alleen jij niet?’

Haar ogen vullen zich met tranen. Ze kijkt me aan en het lijkt alsof ze niet meer kan praten.

‘Wat is jouw grootste wens voor je kinderen?’

‘Dat ze gelukkig worden, natuurlijk. Dat ze zichzelf kunnen zijn en het leven kunnen inrichten zoals zij dat willen.’

‘Maar dat geldt niet voor jou? Hoe geloofwaardig is dat dan?’

Ik voel haar ongemak. Haar neiging zich hiervoor te verstoppen. Te verdwijnen en te ontkennen.

‘Als je in een vliegtuig zit en de cabinedruk valt weg, dan moet je eerst je eigen zuurstofmasker op doen voordat je anderen mag helpen. Omdat je met 30 tot 60 seconden buiten westen bent. Als ik het zo hoor, ben jij iemand die eigenlijk altijd zit te klooien met het zuurstofmasker van een ander.’

Ze zakt achterover in haar stoel en slaakt een diepe zucht.

‘De kans dat jouw kinderen hun eigen pad kiezen en gelukkig worden, is waarschijnlijk groter als jij dat zelf ook doet.’

Olivia knikt instemmend.

‘Doe je ogen eens dicht. Ik ga je een vraag stellen en ik wil dat je er niet over nadenkt maar het eerste antwoord geeft dat in je opkomt. Stel je voor dat je nu een besluit moet nemen. En wat je ook kiest, iedereen zal blij zijn met je beslissing. Iedereen. Als ik je nu vraag: scheiden of blijven, wat kies je dan?’

Olivia opent haar ogen. Verzamelde tranen rollen over haar wangen.

‘Scheiden. Dan wil ik scheiden.’