Column Iris Droste: Onmogelijke missie

Krullen, een heleboel krullen had ze. Gouden krullen die overal heen sprongen; haar met een eigen wil. Een gezicht vol sproeten en een spleet tussen haar tanden. ‘Als ik een vrouw leuk vind, dan is ze hetero. En als een vrouw mij leuk vindt, dan gedraag ik me als een volslagen idioot. Je kent toch wel die mensen die alles wat goed is verpesten? Nou, zo iemand ben ik. Ik maak het stuk voordat het überhaupt mooi kan worden. Het is een talent.’

Ze kon goed leren en loste alles op met haar hoofd. Van jongs af aan was ze aangemoedigd om haar intelligentie te gebruiken. ‘Ik denk dat ik verslaafd ben aan denken.’
‘Heb je het idee dat je jezelf ook naar een vriendin kan denken?’ vroeg ik.
‘Ja, dat moet wel,’ zei ze, ‘het voelt alsof het een puzzel is die ik moet oplossen, met mijn hoofd.’
‘Je probeert de situatie te controleren met je gedachten. Het is alsof je navigeert op het verkeerde navigatiesysteem. Je gebruikt je verstand om de ware liefde te vinden. Maar liefde vind je met je hart, niet met je hoofd.’

Geen enkel vertrouwen had ze in zichzelf toen ze binnenstapte. Ze dacht dat het een onmogelijke missie zou worden om een gezonde relatie te vinden en dat zei ze ook. Maar in de loop van de maanden leerde ze vertragen. Het denken stopte niet, maar ze ging er minder aandacht aan besteden. In plaats daarvan verschoof ze haar focus naar haar zintuigen. Ze vroeg zich vaker af: wat voel ik eigenlijk? En vervolgens: wat betekent dit gevoel voor mij? Ze kwam meer in het hier en nu. Bewust. Ze had een geweldige vechtersmentaliteit. En het lukte: ze leerde luisteren naar haar lichaam en zo kon ze luisteren naar haar hart.

Inmiddels is het een jaar of twee geleden dat ik haar voor het laatst zag. En nu heeft ze me een kaart gestuurd. Er valt een polaroid uit de envelop. Er staat in zwarte letters op geschreven: ‘Het onmogelijke is mogelijk. En ik ben het levende bewijs. En het fijne is: ik ben oké, echt helemaal oké met mezelf.’

Op de foto staat een beagle die met een schuin kopje naar drie gezichten kijkt: een pasgeboren baby, twee volwassen vrouwen en een heleboel gouden krullen.