Toen we net waren aangekomen, verzuchtte hij ietwat tactloos: ‘Goh, wel jammer dat ik geen vriendje heb meegenomen. Dan zou het nog gezelliger zijn!’ Ik slikte iets weg. Dit was ons weekendje samen, een trip voor moeder en zoon, dat moet juist zonder vriendje, wilde ik roepen. Maar ik zweeg. Want ik snap het ook. Hij weekt zich langzaam van me los.
Training Positief opvoeden voor puberouders
- Positief contact maken met je kind
- Omgaan met je eigen emoties én die van je kind
- Afspraken maken en grenzen stellen
79,-
Met knokige knietjes die onder zijn korte broek vandaan piepen, wandelt hij naast me. Ik trakteer hem op ijs en nieuwe gympen en ook nog op een stoer petje. En ik weet dat het gaat gebeuren: nog even en hij wordt knettergek. Tenminste, als je de deskundigen mag geloven.
Elf jaar is hij nu, de puberteit nabij. De laatste tijd komt het ene na het andere puberhandboek uit waarin de psyche van de adolescent uiteengerafeld wordt. De conclusies zijn niet mals: het puberbrein is een zooitje. Uitgebreid wordt uitgelegd dat deze hersenen domweg niet af zijn, dat risicoanalyses bepaald niet tot de kerncompetenties behoren en dat groter worden vooral van au gaat, vandaar dat die gastjes voortdurend nukkig zijn.
Hoewel ik dit bij zijn oudere broer reuze mee vind vallen, weet ik ook dat Róman zal veranderen. Ik zie het gebeuren. Aan de manier waarop hij zijn schouders recht als hij zichzelf in een Italiaanse etalage weerspiegeld ziet (‘Zo lijk ik langer’), aan de wijze waarop hij telkens opnieuw stiekem zijn haar schikt onder zijn nieuwe pet, aan het feit dat hij me laatst trots vertelde dat hij steeds meer zweet onder zijn oksels krijgt. ‘Nog even en ik stink,’ schepte hij op.
Hij vormt zijn smaak door eindeloos op TikTok te kijken. Deze gast vindt hij dope, een ander juist cringe. Hij experimenteert met zijn kledingstijl. Een tijdje was hij skater, nu heeft hiphop de voorkeur. Hij staart naar zijn gestalte in Italiaanse ruiten. Ik staar intussen naar hem. Hij wordt groot en vindt zichzelf. En ik ben bang hem kwijt te raken.
Training Ontspannen opvoeden
- Ontdek hoe je als ouder positief en relaxed blijft
- Omgaan met de emoties van je kind
- Voor ouders met kinderen in de basisschoolleeftijd
79,-
Want ik heb zo’n moeite met afscheid nemen. Gedag zeggen als hij naar school fietst, vind ik al lastig, laat staan dat straks voorgoed het knokige uit zijn knieën verdwijnt en zijn breder wordende kaken het appelronde uit zijn wangen oplost. Van jochie groeit hij naar jongvolwassene, hij kan niet wachten tot het zover is. En ik wacht juist op een pil die de tijd een beetje vertraagt.
En dan opeens schemert het kind weer in het tienergezicht. Op de allerlaatste dag, als we nog één dubbeldik ijsje nemen, vraag ik hem of hij inderdaad een vriendje heeft gemist. Verwoed schudt hij zijn hoofd. ‘Nee joh mam, echt niet. Jij was mijn vriend! Of vind je dat gek?’
Nee jochie, jij bent totaal niet gek, glimlach ik. En dan knuffel ik hem. Heel kort zodat het niet cringe wordt. Maar knetterhard.
