Kan ik zonder angst alleen blijven wandelen?
Beste Rogier,
Ik ben een vrouw van 56 jaar. Sinds nordic walking in Nederland werd geïntroduceerd heb ik ‘mijn sport’ ontdekt en wandel ik graag in de natuur van Drenthe. Het liefst alleen. Ik zet dan mijn mp3 speler op en luister naar ingesproken boeken – zo kan ik uren wandelen. Heerlijk.
Ik krijg opmerkingen van vrienden en familie dat het gevaarlijk is om als vrouw alleen de natuur in te gaan. Maar ik wilde daar nooit naar luisteren omdat niet sporten ook ‘gevaarlijk’ voor de gezondheid is.
Ik heb een paar keer een vervelende ontmoeting gehad met opdringerige mannen. Een daarvan kan nog geen 16 jaar oud geweest zijn. Hij wilde mij zijn geslacht laten zien en volgde mij. Ook een oudere man volgde mij een keer hinderlijk. Er is niets gebeurd behalve dan dat ik nu mezelf meer en meer over een drempel heen moet zetten om te wandelen.
Voor de duidelijkheid: Ik wil niet met anderen wandelen. Dan is de lol er voor mij af. Ik heb behoefte aan alleen zijn. Wandelen is voor mij noodzakelijk om mijn depressies de baas te blijven en natuurlijk voor mijn lichamelijke gezondheid.
Mare
Beste Mare,
Ik kan me voorstellen dat dit een erg vervelend kwestie voor u is want u ervaart enerzijds een steeds hoger wordende drempel en anderzijds haalt u veel voldoening, plezier en gezondheid uit uw geliefde activiteit. Wat is het toch jammer dat sommige mensen anderen zo lastig vallen.
Van alle mogelijkheden die er zijn denk ik aan de volgende optie: een combinatie van een preventieve en een repressieve aanpak. U geeft aan graag alleen te wandelen en daarbij urenlang onderweg te zijn. De preventieve aanpak is zoveel mogelijk voorkomen dat u in een vervelende situatie terechtkomt. Kies daarom de meer populaire routes en iets vaker voor meer bewoond gebied. Die routes zijn wellicht iets drukker dan u eigenlijk wilt en dat is juist in het nadeel van de mannen die u beschrijft in uw brief.
De repressieve aanpak zou kunnen zijn dat u het lastige gedrag letterlijk een halt toeroept. Een effectieve aanpak is op een duidelijke wijze een grens stellen. Dit bestaat uit een paar eenvoudige stappen.
- Benoem het ongewenste gedrag concreet;
- Negatief gedrag = negatieve consequentie en
- Positief gedrag = positieve consequentie.
U begint met te zeggen wat het ongewenste gedrag is en vervolgens stelt u dat u dat niet wilt of daar niet van gediend bent. Het tweede deel bestaat uit het noemen van de negatieve consequentie van het volhouden van het negatieve gedrag gevolgd door de positieve consequentie van positief gedrag.
Een voorbeeld: ‘U loopt nu al 5 minuten achter mij aan, ik word daar bang van en ik wil dat niet! Als u mij achterna blijft lopen bel ik de politie en doe ik aangifte. Ik wil dat u die kant oploopt dan kunnen we beiden gaan waar we willen en is er niets aan de hand!!’ Herhaal dit laatste eventueel enkele keren.
Op papier ziet dit er mogelijk wat simpel uit en dit is dan ook de kracht van effectief grenzen stellen. Het zal evenwel niet meevallen het ongewenste gedrag concreet te benoemen. Ook zal het moeilijk zijn te benoemen wat u wel wilt dat er gebeurt. Oefen thuis verschillende situaties, liefst met iemand samen, zodat u uw grenzen hardop kunt uitspreken. Bespreek met elkaar of uw grens aan de vier ‘voorwaarden’ voldoet.
Om de drempel alleen te gaan wandelen nog wat te verlagen zou u zich kunnen verdiepen in enkele simpele loskomtechnieken. Dit zijn technieken die u uit de greep van een ander kunnen redden. Het is iets anders dan vechttechniek of zelfverdediging. Het mentale voordeel dat u haalt uit deze technieken bestaat uit meer zelfvertrouwen gecombineerd met fysieke weerbaarheid.
Ik wens u met de bovenstaande tips nog jarenlang wandelplezier!
Vriendelijke groet,
Rogier Nebbeling
