Mijn man heeft driftbuien en ik moet het ontgelden
Geachte mevrouw Vonk,
Mijn man kan voor mijn gevoel zomaar ineens razend op me zijn. Hij wil dan niet praten. Hij is doof en hij voelt zich al snel door mijn woorden overspoeld. Ik voel me hier vaak eenzaam bij en begrijp zijn agressie niet.
We kennen elkaar al meer dan dertig jaar, maar de kinderen zijn nu het huis uit en ik twijfel weleens of ik zo door moet gaan. Ik heb het gevoel dat hij geen respect heeft voor mijn grenzen en dat hij ruzie maakt met de beelden in zijn hoofd. Hij geeft mij niet de kans die beelden te bespreken.
Als er geen ruzie is kunnen we het goed vinden met elkaar, maar de laatste tijd volgen de ruzies elkaar wel heel snel op. Onze jongste dochter is net het huis uit, hij heeft het druk op zijn werk en heeft een chronische oorontsteking. Ik voel me een beetje de kop van jut voor al zijn ongenoegen.
Hij weet dat ik uiteindelijk in paniek raak van die ruzies en me machteloos voel, maar hij gaat door tot ik niet meer kan. Pas dan maakt hij het weer goed en dan moet ik het niet in mijn hoofd halen om erop terug te komen. Hoe kunnen we dit patroon doorbreken?
Vriendelijke groet,
Henriette
Beste Henriette,
Dat klinkt inderdaad als erg onprettig. Het komt vaker voor dat mannen in een relatie heel lang hun mond houden en dingen opkroppen – tot het er uiteindelijk op een nare, ongewenste manier uit komt. Dat is voor vrouwen, die het vaker direct zeggen als er iets dwars zit, vaak heel vervelend en onbegrijpelijk.
Het is echter wel mogelijk dat zij zich voor die tijd, in de ogen van hun man, onaangenaam hebben gedragen. Ik heb daarover een column geschreven in mijn boek, zie ook mijn blog. Ik heb geen idee of dit op jullie van toepassing is, misschien wel helemaal niet. Ik noem het alleen even zodat je dat zelf kunt onderzoeken.
Het lijkt me hoe dan ook belangrijk om erachter te komen waar je man precies boos over is op zulke momenten. Op het moment zelf lukt het niet erover te praten, maar is het mogelijk om dat op een ander moment te doen? Je zegt dat je niet hoeft te proberen ‘erop terug te komen’, maar ik kan me voorstellen dat dat beter lukt als je het algemeen houdt en niet ingaat op specifieke incidenten. Je moet dus even wat tijd laten passeren tot de gemoederen bedaard zijn, ook bij jezelf.
Juist een moment waarop het goed gaat en gezellig is, is meestal beter geschikt om het ter sprake te brengen. Belangrijk is dat hij dat niet voelt als een verwijt, maar als interesse: je wilt weten wat er bij hem speelt.Dat is ook voor jou belangrijk. Als je gaat vertellen waarom het voor jou zo naar is, dan zet hij zich schrap en kom je niets te weten over wat hem dwars zit.
Het is een gezamenlijk probleem, zo zou ik het benaderen. Dus niet: jij doet X en dat doet Y met mij, maar: er gebeurt iets tussen ons waar we allebei last van hebben. Voor hem is het ook vast niet leuk dat het zo loopt. Voor jullie allebei is het fijn als het contact weer liefdevol en intiem is. En wie weet, als je dit samen kunt overwinnen kom je misschien juist dichter bij elkaar. Zonder wrijving geen glans :-).
Lukt het niet om het gesprek te beginnen, of raak je verstrikt in wederzijdse verwijten, dan zou ik je adviseren om samen naar een relatietherapeut te gaan. Om hem te overtuigen kun je zeggen: er is een gezamenlijk belang om dit op te lossen en te zorgen dat we weer liefdevol met elkaar omgaan. Als hij dát niet wil, dan zou ik zeggen dat het daar ophoudt. Maar zover is het nog niet, hoop ik.
Vriendelijke groet,
Roos Vonk
