Even alleen

Vorige zomer in Slovenië ging ik er, na ruim een week samenzijn met gezin en vrienden, een paar uur alleen op uit. Het was 32 graden en één uur ’s middags. Iedereen hield zich zo stil mogelijk met een boek in de schaduw. Maar ik wilde iets beleven, even op mezelf zijn, en het bordje op het pad naast de camping beloofde een waterbron.

Nog geen tien minuten later ontsnapte de eerste ‘Wauw…’ hardop uit mijn mond. Tussen de bomen verscheen een houten hangbrug hoog boven de rivier de Socˇa. Waar ik ook keek stroomde het smaragdgroene water langs witte rotsen en kleine strandjes, zo helder dat je de forel kon zien zwemmen. Andere wandelaars die arriveerden moesten dat opspringende hart ook wel voelen – overal werden ogen groot en gingen wenkbrauwen en mondhoeken omhoog. Lachend zetten wij wildvreemden elkaar daar hoog in de lucht op de foto. Dit moet de rest ook zien, dacht ik.
Onder de bomen aan de overkant was het zeker vijf graden koeler dan op de camping. Wat een verademing zou dat voor iedereen zijn. Daar rechts was een met mos beklede grot, daar zou onze oudste vast haar neus in willen steken. En daar, onder het stenen bruggetje, schoot het water door een vernauwing heen, daar konden we later mooi samen het rotsplateau op kruipen! Manlief zou, op gepaste afstand, de foto’s wel maken.
Steeds koeler werd het langs het water, dit was hét recept voor het heetst van de dag. Onder het bladerdak stroomde het nu rustig en ondiep. Een heerlijke plek voor een picknick, en de meiden zouden het zeker leuk vinden om hier dammetjes te bouwen.
ZEG! onderbrak ik mijn eigen gedachten. Is dit ‘op jezelf zijn’?
Ik had mijn reisgenoten dan weliswaar bij ons kampje achtergelaten; hun wensen en ideeën nam ik gewoon mee de Socˇa over. Ik was nogal druk met wat psycholoog Daniel Gilbert de co-experiencing mind noemt: de neiging om je bezig te houden met de mogelijke gedachten van anderen. Met mijn enorme behoefte om ervaringen te delen is niets mis – de mens is een diep sociaal wezen, en gedeeld geluk versterkt de banden. Maar ik wist: wil je goed opladen, met een afstandje naar de dingen kijken, weer ruimte krijgen voor creativiteit en het laten sudderen van ideeën, dan is het goed om af en toe écht alleen te zijn. En ook je gedachten vrij te maken van de anderen.
En zo richtte ik mijn aandacht tijdens het slotstuk van de tocht alleen nog maar op mijn voeten, die over bladeren en houten bruggetjes stapten. Op mijn haar, waar ik nu afwisselend de zon en een zacht briesje op voelde. Op mijn handen, die stevig een touw omklemden, klauterend naar wat mijn ogen nog niet konden zien maar mijn oren al wel konden horen. En daar, om de hoek, spoot het water schuimend wit in een waterval de berg uit, meters omlaag een sprookjesachtig blauwe lagune in. De tranen sprongen me in de ogen. Ik zag het, helemaal alleen.

Hoofdredacteur Sterre van Leer is met bevallingsverlof. Peggy van der Lee en Tineke Verhoeven vullen tijdelijk haar plaats in.