Influencer Vera Camilla over haar depressie: ‘Ik wil het taboe doorbreken’

‘In de winter van 2019 merkte ik dat ik alle plezier in mijn werk en mijn omgeving begon te verliezen. Ik werd minder vrolijk, minder alert en waar vrienden nadachten over de volgende stappen in hun leven, zoals het krijgen van kinderen, dacht ik alleen maar: “Kinderen, waarom zou ik die willen? Ik had zelf niet eens geboren willen worden.”

De eerste keer dat ik dit hardop uitsprak was een half jaar later, in het nieuwe huis van een vriendin. We waren aan het klussen. Ik was bezig met het raam van haar slaapkamer toen zij begon over baby’s. Voor ik het wist hoorde ik mezelf zeggen dat ik geen kinderen wil, en dat als ik had kunnen kiezen ik dit leven het liefst aan me voorbij had laten gaan.

Mijn vriendin schrok daarvan, maar het was coronatijd en we namen de restricties serieus, dus stond ik daar met mijn rol tape en zij anderhalve meter verderop. Er viel een stilte. Mijn vriend, die er ook was, sloeg een arm om me heen. Ik begreep dat de ernst, de werkelijke betekenis van mijn bekentenis, niet tot hen doordrong.

Mijn vriendin had haar eigen dilemma’s, en mijn vriend wilde toch geen kinderen. Niet dat ik ze iets verweet, want ik zou zelf ook niet weten hoe ze dan wel hadden moeten reageren. Vragen stellen? Maar welke vragen dan?

In de weken die volgden verergerden mijn klachten. Waar ik vroeger al blij werd van een koel briesje als ik de ramen opende of van de geluiden van de stad in de verte, voelde ik nu helemaal niets meer. Mijn depressie, die klein was begonnen, verdrong nu alles wat ooit licht en vrolijk was geweest.

Eerder had ik weleens een burn-out gehad, maar dit was anders. Dit keer had ik zelfs geen energie meer om af en toe een Instagrampost te delen; ik kon niks meer. Het was of ik overspoeld werd door een vloedgolf en ik me tevergeefs staande probeerde te houden. Het lukte me niet meer onder woorden te brengen wat ik meemaakte.

Op een zaterdagmiddag, toen mijn vriend naar zijn werk was, appte ik hem ieder uur dat ik me heel erg slecht voelde. Net zo lang tot hij eerder thuiskwam en naast me ging zitten. Ik vertelde dat ik de laatste dagen steeds vaker manieren aan het bedenken was om een einde aan mijn leven te maken.

Ik zag de dood als een oplossing, niet als iets gewelddadigs. Als ik niet meer zou bestaan, was het of ik nooit had bestaan, en dan zou er eindelijk rust zijn. In onze familie komen depressie en zelfdoding vaker voor. Twee van mijn tantes hebben een einde aan hun leven gemaakt en mijn vader is depressief, maar niemand die daarover sprak of spreekt.

Ik vroeg me af hoe mijn tantes er een einde aan gemaakt hebben. En of het mij had geholpen als er meer openheid was geweest in mijn familie, als iedereen erover sprak zoals over andere ernstige ziektes.

Mijn vriend luisterde die zaterdagmiddag aandachtig, bleef zijn kalme zelf en drong aan dat ik de huisarts moest bezoeken. Hij zou meegaan, beloofde hij. Dan kon ik niet ter plekke alles weer bagatelliseren.

Zijn empathie bleek achteraf cruciaal. Hij was er, dacht mee en nam me serieus. Dat deed me zo goed. Aandacht is denk ik het belangrijkst als je merkt dat iemand in je omgeving depressief is. Laten merken dat je diegene ziet.

Na het huisartsbezoek volgde de crisisdienst, een verademing. Eigenlijk ging ik er alleen heen om een recept voor antidepressiva te halen, omdat een familielid daar erg door geholpen was, maar het was een geweldige ervaring om daar mensen tegen het lijf te lopen die waren zoals ik. Mensen die leuk en aantrekkelijk waren van buiten, maar ziek en angstig van binnen.

Het gebouw leek op dat van mijn oude middelbare school, mijn leeftijdgenoten daar hadden mijn vrienden kunnen zijn. Ik knapte op. Nooit eerder voelde ik zoveel erkenning van hulpverleners. In de weken erop begonnen de medicijnen en de therapieën geleidelijk te werken, zo geleidelijk dat ik het eerst niet doorhad.

Maar op een dag merkte ik: ik huil niet zoveel meer, ik kan weer lachen. Over wat me is overkomen, probeer ik nu zo open mogelijk te zijn. Daarmee hoop ik iets van het taboe te doorbreken, ook in mijn eigen familie. Want als ik één ding zeker weet, is het dat het helpt om erover te praten. En ja, het helpt natuurlijk ook als er anderen in de buurt zijn die laten zien dat ze je begrijpen, zoals mijn vriend.

Depressies en zelfdodingsgedachten zijn zó ingewikkeld, omdat alles zich vanbinnen afspeelt; aan de buitenkant zie je het niet. Als mijn vriend die zaterdagmiddag niet eerder van zijn werk was thuisgekomen en zonder vooroordelen naar me had geluisterd, was het misschien heel anders gelopen.’

Dit interview is onderdeel van de 1K Z1E J3 campagne van 113: www.ikzieje.nl