Column Sterre van Leer: Tussen twee levens

Voor de kinderen is het een aardverschuiving. De meisjes van vier zitten nog los in de grond; die poot je makkelijk over – hoop ik. Maar als je zeven bent, en je begint net wortel te schieten in je eigen leven, is het bijna niet te doen. Zeker niet als je voor het eerst gaat kijken op je nieuwe school.

‘Ik vind het ZO spannend,’ hyperventileert ze naast me in de auto. Bij de school komen de tranen. Ik moet er zelf ook van huilen. Even ben ik weer zeven, met die knoop in mijn buik voor de eerste schooldag – maar tegelijk ben ik degene die haar losrukt uit haar hartsvriendschappen, het huis waar ze geboren is, haar vertrouwde klas, haar zwemles. En bij het hek van de nieuwe school heb ik nog niemand gezien die ook maar een beetje op mij lijkt. Waar zijn we aan begonnen?

Een paar keer in je leven gaat alles op de schop. Je verliest een ouder, je verbreekt een relatie, je raakt je baan kwijt. En alsof de duvel ermee speelt lijkt het alsof nu alles tegelijk begint te glijden. Je moet je huis uit; een goede vriend wordt ziek.

Het leven roept dat het tijd is voor verandering. Opeens past ook dat haar niet meer bij wie je wilt zijn. Je zet een tattoo. Verft de muren. Verbrandt die oude brieven. Je gaat op reis, om te markeren dat hier iets eindigde – en iets nieuws begint.

Lifequakes, noemt journalist Bruce Feiler zulke levens­transities. Soms zet je ze zelf in gang. Soms word je meegesleept, door onheil dat op je deur klopt of door ouders met wilde dromen.

‘Hoe denk je dat ik het makkelijker voor haar kan maken?’ vraag ik aan mijn goede vriend Ro, zelf midden in een major lifequake want plotsklaps weduwnaar geworden en met een huis dat (hoe toepasselijk) opnieuw gefundeerd moet.

Als kind is hij over de hele wereld meegesleept door zijn ouders; als volwassene heeft hij zichzelf al een paar keer opnieuw uitgevonden.

Hij denkt even na en zegt dan: ‘Ik geloof eigenlijk dat het een heel belangrijke ervaring is, juist omdat het niet makkelijk is. Het legt een beetje eelt op je ziel, wat nuttig is voor het verdere leven. Je wordt er sterker van. En het is goed om dat als kind al te ervaren.’

Als ik haar ophaal, vliegt ze in mijn armen. Maar ze heeft ook al één nieuwe vriendin gemaakt.