‘Ik miste iemand die zonder oordeel kon luisteren’
Annette Hoorn
Annette Hoorn (40) wilde altijd een groot gezin, maar werd niet meer zwanger na haar eerste kind.
‘In totaal heb ik veertien jaar lang pogingen gedaan om zwanger te worden. Dat begon op mijn 24ste. Na vier jaar lukte het, precies in een periode dat we even geen medische hulp kregen. De geboorte van mijn zoon gaf me moed: blijkbaar kon mijn lichaam dit.
Zes jaar later zijn we toch de medische molen weer in gestapt. Maar de resultaten van de iui-behandelingen stelden steeds teleur en ook een ivf-poging met twee terugplaatsingen leverde niets op. Mijn emotionele reserves raakten op. Ik besefte dat een tweede kindje krijgen waarschijnlijk nooit meer zou lukken.
Vind een betrouwbare coach via Coachfinder
Coaching is een belangrijke stap in zelfontwikkeling. Maar de juiste coach vinden blijkt nog niet zo eenvoudig. Coachfinder helpt je in je zoektocht naar een coach die bij je past.
Vind je ideale coachToen het ook op mijn werk niet meer lekker liep, bereikte ik mijn breekpunt. Ik kreeg een burn-out. Het feit dat ik mijn verlangen naar een groot gezin moest loslaten doordat mijn lichaam me in de steek liet, kon ik moeilijk accepteren. Het was alsof ik faalde.
Niet iedereen begreep mijn verdriet. “Je hebt toch een kind? Wees daar gewoon blij mee,” hoorde ik vaak. “Er zijn ook mensen die géén kinderen kunnen krijgen, die mogen pas verdrietig zijn.” Of: “Je weet dat je zwanger kunt worden. Als je er minder mee bezig bent, dan lukt het vast nog een keer.”
Ik leek ondankbaar, alsof ik blij moest zijn met wat ik had en geen verdriet mocht hebben om wat ik niet had. Doordat ik mijn gevoelens niet kon uiten, voelde ik me eenzaam en onzeker. Mócht ik wel rouw voelen? Ik hield mijn verdriet en boosheid daarom maar binnen en praatte er niet meer over met andere mensen. Ik los het zelf wel op, dacht ik.
Op dat moment kon ik niet verwoorden wat ik nodig had, maar nu weet ik dat wel: iemand die zonder oordeel naar me luisterde, dat miste ik. Van een goede coach heb ik geleerd om zacht en begripvol voor mezelf te zijn en mijn verdriet toe te laten. Dat helpt. Maar vertellen over mijn rouw blijft gemengde gevoelens oproepen bij anderen en dat geeft me nog altijd een eenzaam gevoel.’
