Bij de relatiepsycholoog: Alleen zijn

‘De was, boodschappen doen, eten koken,’ vult Ellen aan. ‘O nee, dat doe ik allemaal. Naast mijn fulltimebaan. Terwijl jij met je vrienden Warzone speelt of hoe heet dat.’

‘Haha,’ zegt Sander. Hij lacht niet. ‘En het heet World of Warcraft.’

‘Tsss, hoe kinderachtig is dat. Hoe oud ben je?’

Sander kijkt me wanhopig aan.

‘Nou, datgaat lekker,’ zeg ik dan maar. ‘Het klinkt alsof jullie al een tijdje op elkaars lip zitten.’

‘Ik word he-le-maal gestoord,’ zegt Sander. ‘De godganse dag hebben we dit soort gesprekken. Of we lopen ordinair te bekvechten. Dan gaan de kinderen natuurlijk ook los, krijg je dat erbij. En waar kun je heen?’

‘Vluchten kan niet meer,’ zingt Ellen, het oude liedje. ‘Typisch voor jou, dat je denkt aan weggaan. Tante Ellen lost het allemaal wel weer op als meneer is opgedonderd.’

Dit is het moment voor mij om in te grijpen.

’Tjonge jonge!’ roep ik tegen niemand in het bijzonder. Ik sla mijn ogen ten hemel. Sander, die net iets wilde zeggen tegen Ellen (waarschijnlijk iets naars) sluit verbaasd zijn mond weer. ‘Tjonge jonge. Het coronavirus slaat weer toe!’

‘Hou op. Ik kan dat woord niet meer horen,’ zegt Ellen.

‘Wat dacht je van mij?’ zeg ik. ‘Elke dag vertellen mensen me hoe slecht ze zich voelen. Door corona, door de maatregelen. De stress thuis, de eenzaamheid, de verveling.’

‘De eenzaamheid? O, hoe heerlijk! Geef me een moment op de dag dat ik even níét met iedereen samen ben,’ reageert Sander.

‘Dat heb je toch?’ zegt Ellen. ‘Twee keer per dag zelfs. Als je een half uur op de plee zit.’

‘Een half uur? Haha, de kinde-‘

‘Oké, oké,’ zeg ik snel. ‘Genoeg ruzie voor vandaag.’

Het is een feit, corona maakt niet alleen dodelijke slachtoffers – wat natuurlijk al het andere relativeert. Maar de ziekte en de maatregelen maken mensen ook gestrest, boos en somber.

Bovendien staan veel relaties op springen. Als straks de ergste ziektegolven voorbij zijn, kunnen we een hausse aan echtscheidingen verwachten.

‘Hou eens op, jullie. Alsjeblieft, ik krijg pijn aan mijn oren. Zeg elkaar nou eens niet wat er mis is, maar waaraan je behoefte hebt.’

‘Rust,’ zegt Ellen.

‘Ja, rust,’ zegt Sander. ‘Dat is voor mij: alleen zijn. Alleen in de auto zitten. Alleen werken op mijn kamer op de universiteit. Al is het maar een uurtje. Zoals het vroeger was. Niet omdat ik jou niet zie zitten, schat, maar gewoon, omdat ik af en toe alleen moet zijn.’

‘O ja,’ zegt Ellen. ‘Maar dan wil ik in de kamer ernaast zitten.’

Beiden staren dromerig voor zich uit, denkend aan die lege, stille kamer die hen toelacht vanuit een verre toekomst. Even is het heerlijk rustig. En dat is een beginnetje.

Kijk ook op psychologiemagazine.nl/drlove: daar beantwoordt ‘Dr. Love’ Jean-Pierre van de Ven vragen over de liefde