Angst
‘Na 146 zaaloptredens over Bonita Avenue was ik bij lezing 147 mijn verhaal ineens kwijt. Paniek! Ik heb een migraineaanval gefaket en de bibliothecaresse kwam met glaasjes water aanzetten. Het was mijn laconieke houding; denken dat iets vanzelf gaat, is link. Live tv-optredens vind ik spannender. Dan zitten er toch ineens een miljoen mensen in “de zaal”. De eerste seconden in zo’n uitzending zijn verlammend, maar die druk komt mijn prestaties ten goede.’
Verdriet
‘Mijn vriend Arend belde me: “Willemijn is overleden. Hartinfarct.” Afschuwelijk hoe zo’n jong persoon plots verdwenen is. Mijn speech op haar begrafenis ging nog, maar toen Arend sprak moest ik onbedaarlijk huilen. Die twee vertolkten het ideaalbeeld van de liefde, zoals dat mij niet lukt. Mijn relatie is onlangs uitgegaan. Ik ben erg verdrietig, maar stuurloze snotterpartijen heb ik niet meer. Ik ben een ras-optimist, ik probeer te relativeren.’
Blijdschap
‘Sly Stone hard aanzetten op de snelweg maakt een topdag nog beter. Ik ga op knieën slaan en knijp in halsjes van geluk. Tot ieders ergernis spoel ik stukjes terug: “Hóór dan.” Oude nummers kunnen kakelvers binnenkomen, alsof ze die dag voor mij gecomponeerd zijn. Grote popmuzikanten zijn belangrijker dan grote schrijvers; ze brengen een dierlijke vorm van euforie bij me teweeg.’
Woede
‘Als ik me beledigd of gekleineerd voel, schijn ik opvliegend te zijn. Mijn ogen worden koolzwart, ik verhef mijn stem en word vilein. Over kruisraketten maak ik me niet kwaad, het moet dichter bij huis zijn. Ik word wel boos op iemand die 24 uur op mijn lip zit en iets gemeens over een onopgemaakt bed zegt. Of op een eindredacteur die zinnen schrapt zonder overleg.’
Peter Buwalda (44) debuteerde in 2010 met Bonita Avenue en werkt aan zijn tweede roman. In oktober verschijnt een nieuwe bundel van zijn Volkskrant-columns: Verse Probz.
