Huisregels voor volwassen kinderen?
Wij zijn een gezin met vijf thuiswonende kinderen tussen de 13 en 24 jaar. Drie daarvan zijn volwassen.
We laten de kinderen zoveel mogelijk los, zeker na hun 18e jaar. Er zijn een paar huisregels voor de volwassen kinderen – zoals melden als je niet thuis eet. Op vrijdag gaan ze uit en mogen ze zelf bepalen wanneer ze thuiskomen. Maar op zaterdagen willen we dat ze om één uur thuis zijn – zo kunnen ze ‘s zondags uitgerust mee naar de kerk.
De oudste houdt zich daar niet aan en dat leidt tot conflicten. Wij zeggen: dan moet je maar op jezelf gaan wonen, zo lang je hier blijft wonen houd je je aan de huisregels. Maar daarvoor ontbreken de financiën. Ze wonen onder ons dak; dan mogen we toch wel deze eis stellen? Hoe kijk jij aan tegen huisregels voor volwassen kinderen?
Ouders kijken heel verschillend naar de kwestie ‘huisregels voor volwassen kinderen’. Dat bleek ook uit de Facebook-reacties op deze vraag.
Sommige vaders en moeders vertelden graag alles te doen voor hun kinderen zolang ze thuis wonen – ‘Hotel Mama’ – zodat die zich helemaal kunnen richten op opleiding en werk. Anderen vinden het bij de opvoeding horen dat kinderen meedraaien in het huishouden, zodat ze die taken goed onder de knie krijgen en de verhoudingen in huis meer gelijkwaardig zijn.
Unaniem over normen en waarden – maar de uitvoering verschilt
Alle ouders willen graag hun waarden en normen doorgeven aan de kinderen, maar dat gebeurt op verschillende manieren. In het ene gezin is het heel gewoon dat vader en moeder invloed blijven uitoefenen op de keuzes van hun kinderen betreffende beroepskeuze, politieke voorkeur, geloof en relaties. In andere gezinnen beperken vader en moeder zich tot het geven van een voorbeeld – zij willen hun kinderen niet sturen. Hoever deze invloed van ouders gaat is dus afhankelijk van de familiecultuur en wat de kinderen daarvan vinden.
‘Huisvergadering’ over de huisregels
Ik adviseer u om eens open met de kinderen van gedachten te wisselen tijdens een ‘huisvergadering’. Uw kinderen zullen zich volwassener gedragen als ze meer kunnen meedenken. Het is dan nuttig om verschil te maken tussen twee soorten regels:
- praktische regels: nodig voor prettig samenwonen
- principiële regels: die komen voort uit de waarden die u als ouder belangrijk vindt voor uw kinderen. Zoals de aanwezigheid bij bepaalde evenementen en de kerkgang.
Bedenk ook dat er verschil mogelijk is tussen regels en verzoeken. Voor een goede verstandhouding helpt het verder enorm om te vertellen waaróm ouders en kinderen een bepaalde regel wel of niet zien zitten.
Complimentje voor uzelf
Een gezin van zeven mensen, dat is een flinke groep. Al die opgroeiende kinderen zullen nog lang veranderingen teweegbrengen. Uit uw adviesvraag leid ik af dat u niet krampachtig uw gelijk zoekt, maar openstaat voor nieuwe manieren om het gezinsleven te organiseren. De kinderen zullen dat vast waarderen – het lijkt me een compliment voor uw ouderschap dat ze thuis blijven wonen.
Advies van lezeres Loes op Facebook:
‘Wij hadden ook huisregels voor de volwassen thuiswonende kinderen; hun verdere leven krijgen ze immers ook met regels te maken. Ze belden bijtijds als ze niet kwamen eten of als ze iemand meebrachten. Het tijdstip van eten stond vast; haalden ze dat niet, dan belden ze en werd hun prakkie bewaard. Voor slapen gold hetzelfde: we wisten altijd of ze thuis zouden slapen of niet. Verder was het normaal dat ze hier en daar hielpen in het huishouden. De regels werden gezamenlijk vastgesteld.’
Kinderen blijven tegenwoordig steeds langer thuiswonen, juist omdat ze een goede band hebben met hun ouders. Journalist Anne Elzinga heeft het een beetje gehad met haar ‘plakkinderen’. Je leest het in Help, een nesthanger