Deze verwarring tussen feiten en fictie is niet verwonderlijk, aangezien het gaat om mensen die vijf dagen per week met al hun problemen de huiskamers binnendringen. Dit soort realisme wordt echter niet beoogd door de makers. Rogier Proper, scenarioschrijver en oprichter van de Nederlandse soapfabriek Proctor Media Products, waar GTST, Onderweg naar Morgen en Goudkust vandaan komen, zegt hierover: ‘Ik streef geen realisme na. Het doel is om spannende verhalen te vertellen, om een zo groot mogelijk publiek te bereiken.’
Dat het spannende verhalen zijn, is dan ook een belangrijke reden voor de aantrekkelijkheid van soaps. Veel mensen geven aan dat ze naar soaps kijken omdat ze benieuwd zijn naar de verdere ontwikkelingen en de afloop. En omdat het kenmerk van een soap nu juist is dat het nooit afloopt, blijven mensen geboeid kijken. (De scriptschrijvers spelen hier uiteraard op in door elke uitzending te eindigen met een, meestal emotionele, cliffhanger. GTST had voor de zomerstop zelfs een bijna letterlijke cliffhanger, waarbij het de vraag was of Daniël en Suzanne al dan niet gezamenlijk van het dak zouden storten of niet.)
Maar het feit dat soaps spannende verhaaltjes zijn waarin mooie mensen in allerlei verwikkelingen terecht komen, kan niet geheel verklaren waarom het genre zo ongekend populair is. Soaps zijn meer dan onbenullige verhaaltjes, waar iedereen gemakkelijk bij kan wegdromen. Soaps hebben ook belangrijke psychologische functies, en dat kan beter verklaren waarom zoveel, en zoveel verschillende mensen dagelijks aan het scherm zijn gekluisterd.
