Quinten in quarantaine – deel 12: ‘Nee, mijn zoon mag geen eigen supermarktkarretje’

Zondag 24 mei

‘Mam, waar ben je!’ Er klinkt paniek in zijn stem. Ik ben net uit Quintens gezichtsveld gelopen en hij is doodsbenauwd dat ik van de aardbodem ben verdwenen. ‘Lieverd’, sus ik, ‘ik moet me even omkleden boven.’ Quinten rent met me mee de trap op. Kan geen seconde alleen zijn. ‘Lieverd, ik moet nú even douchen. Over tien minuten ben ik beneden en gaan we wat leuks doen.’ Quinten blijft wachten buiten de badkamerdeur. Zolang hij het water van de douche hoort, is hij gerustgesteld.

Quinten weet precies wat hij wil doen deze ochtend, maar durft niets alleen – zonder volwassene. Dat betekent dat hij grote druk uitoefent op Steven en mij om te doen wat hij wil. ‘Schiet nou eens op!’, roept hij door de dichte badkamerdeur. Het duurt hem veel te lang.

Bult

Als ik beneden kom, krijg ik een onverwacht telefoontje dat ik moet opnemen. Quinten stormt boos de tuin in. Als ik even later ophang, loopt hij naar binnen met een rode bult op zijn voorhoofd. Uit frustratie heeft hij met zijn hoofd tegen een boom geslagen. Ik schrik ervan en maak vaart.

Even later zitten we eindelijk in het bos. Gisteren heeft Quinten tijdens de wandeling bemerkt dat de heiplantjes lekker ruiken. Daarom heeft hij het plan gevat wat van de plantjes af te knippen en te bewaren voor een meisje uit zijn klas. Zijn autismegeleidehond verdwijnt – dolblij met de lange wandeling – achter een struik. ‘Nayán, waar ben je? Nayán!’ Blinde paniek in Quintens stem. Hoe ik hem ook geruststel dat ze gewoon een plas doet, zie ik pas opluchting in zijn ogen wanneer hij haar weer ziet.

Autipas

Na de wandeling doen we een boodschap. Ik weet dat ik eigenlijk alleen moet gaan, maar Steven is met Zoë op stap en ik kan Quinten geen seconde alleen laten. Voor de winkel krijg ik een vers schoongemaakt winkelwagentje in mijn handen geduwd. Of Quinten even een eigen wagentje wil nemen, vraagt de supermarktmanager. Shit, ik ben zijn Autipas* vergeten. Hoe leg ik uit dat een eigen wagentje geen optie is? Zo zacht mogelijk, om Quinten geen ongemakkelijk gevoel te geven, leg ik uit dat mijn zoon autisme heeft en niet zelfstandig met een karretje kan lopen. De manager houdt voet bij stuk. ‘Ook niet met een winkelmandje?’, vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. Voor deze keer ontspringen we de dans. Hoe regelen we dit wanneer de anderhalvemetermaatschappij écht voor altijd is?

* De Autipas is een pasje waarmee je snel aan anderen kunt duidelijk maken dat je autisme hebt – indien nodig zelfs zonder woorden. Vooral tijdens crisissituaties kan dit belangrijk zijn.