‘Ja, wat een bizarre periode en dat gehamster, vreselijk.’ Tien minuten gaan voorbij. ‘Emma, waar wil je het vandaag over hebben?’ vraag ik. Dan is het stil, de armen liggen werkeloos op schoot. ‘Tja, dat vroeg ik me onderweg ook al af.’
Ik herinner me mijn aantekeningen van de vorige sessie: ‘Somberheid opgeklaard, regie overdragen als ze stabiel blijft.’
Denkstappen tegen eenzaamheid
Ben je weleens eenzaam? Heb je weinig contact met familie, met vrienden, of voel je misschien te wei...
Lees verder‘Het gaat goed, hè?’ ‘O ja, jazeker, ja…’ Buiten klinkt het gefluit van de halsbandparkieten in de bomen. Emma kijkt ernaar en glimlacht. ‘Wat een lawaai.’ Ik ga er niet op in. ‘Ik ben blij met de gesprekken. Ze hebben me enorm geholpen en ik ben je echt dankbaar.’
‘Bedank jezelf maar, je hebt het goed opgepakt. Alles wat we hier samen verzonnen, heb je thuis steeds meteen uitgevoerd. En kijk nu eens.’ ‘Ja.’ Emma probeert te glimlachen. ‘Maar ik ben zo alleen, zo verdómd alleen.’ Met de rug van haar hand veegt ze plotse tranen weg. Ze neemt een tissue. Ik moedig haar aan om verder te praten.
