Aj Boschhuizen, eindredacteur van het kinderprogramma Sesamstraat: ‘Wij houden er zeker rekening mee dat wij een voorbeeldfunctie hebben voor kinderen. We geven dus of het goede voorbeeld, of het verkeerde voorbeeld en leggen dan meteen uit waarom dat het verkeerde voorbeeld is. Toch hebben we een karakter als meneer Aart in Sesamstraat zitten. Die is in bepaalde opzichten natuurlijk heel negatief: hij snijdt bijvoorbeeld fietsbanden door en eigenlijk vindt hij dat kinderen alleen maar herrie maken. Bij de Amerikaanse versie ligt dat heel anders. Daar heeft men gekozen voor een rolmodel dat altijd positief is. Daar valt geen onvertogen woord, de volwassenen zijn altijd poeslief tegen het kind en presenteren een grote zoete rose suikerwereld. Meneer Aart is een type dat uit het leven is gegrepen, iemand die je als kleuter tegenkomt. Wij proberen een soort steun te zijn voor kinderen door te laten zien dat onze kleuters, de poppen Pino, Tommie en Ieniemienie, uiteindelijk altijd aan het langste eind trekken. En dat is bedoeld als een soort schouderklopje: de poppen kunnen het, dus jij kunt het ook.’
Annematt Collot d’Escury, ontwikkelingspsychologe, verricht onder meer onderzoek naar de invloed van televisie op de ontwikkeling van kinderen:
‘Ik vind dat
