Maar er zijn meer redenen voor de hoge kijkdichtheid. In het programma is een aantal psychologische verschijnselen te bespeuren. Kijken naar Big Brother II kan (nog) leuker worden als je die principes kent.
Bijvoorbeeld de catharsis. Deze term betekent in de psychologie zoiets als ‘emotionele ontlading’ en zorgt voor een soort psy chische reiniging. Als we bijvoorbeeld kijken naar een boks wedstrijd, raken we onze eigen agressie kwijt door te zien hoe anderen elkaar afmaken. In Big Brother zien we dagelijks een heel scala aan emoties: blijheid, verdriet, boosheid, jaloezie en afgunst. De deelnemers beleven deze emoties voor ons, wij kijken en beleven mee, en komen zo voor een deel ook aan onze trekken.
Daarmee is een tweede principe gegeven, namelijk dat van de identificatie. De makers zullen bij de selectie van de deelnemers vast wel personen gekozen hebben van wie ze bij voorbaat wisten dat ze herkenbaar voor de massa waren: gewone mensen, met gewone emoties.
Combineren we deze twee principes, dan komen we bij een derde principe, dat van het zwarte schaap: Het volk wil bloed zien. Daarom dient er altijd één persoon buiten de boot te vallen zodat deelnemers en kijkers daarop hun agressie kunnen botvieren. In
